Deniz dalgası vardı içinde.

Gök kuşağı gibi rengarenk dolaşırsın bulutların arasında .

Avuçlarımın içinde sımsıkı tutardım umutlarım kaçmasın diye.

Benim umutların hep maviydi.

Bazen bir elma şekerin de bazen de bir çocuğun mutlu gözlerinde.

Yitirmedim umutlarımı ben karanlığın gölgesinde bile.

Birgün mutlaka güneş doğacaktı.

Aydınlanacaktı karanlıklar mutluluğu tadacaktı umutsuz bakışlar.

Benim umutlarım hep maviydi bazen ağaçların dallarına bağlardım bazen de bir kuşun kanatlarına .

Dar yollarda yürüsemde çıkardım hep deniz kokan sokaklara.

Mutluluğun resmini çizerdim hep çoçukluğuma...

Nimet Kendir.