Bir ülke düşünün… Yıllardır yaz geldiğinde ciğerleri tutuşur, ama her seferinde aynı cümlelerle avutulur: “Ekiplerimiz müdahale ediyor, rüzgar engel oldu, yerleşim yerlerine sıçramaması için mücadele sürüyor...” Peki biz neyi konuşmuyoruz? Neyi görmezden geliyoruz? Dün gece Eskişehir’de bir orman yangınına müdahale eden ekipten 10 insan hayatını kaybetti. Evet, şehit oldular. 5’i orman görevlisi, 5’i AKUT gönüllüsü. Yedi kişi daha hastanede yaşam mücadelesi veriyor. Oysa onların tek silahı cesaretleriydi, tek dertleri ormanı kurtarmaktı. Onlar insanüstü bir çabayla alevlere koşarken, biz şunu sormadan edemeyiz: Türkiye Cumhuriyeti’nin 2025 yılında, hâlâ bu yangınlara havadan etkili bir müdahale kapasitesi yok mu? Varsa nerede? Yoksa neden yok? Muhataplara sormak zorundayız: Bu memleketin vergileri nereye gidiyor? Yıllardır her yaz Akdeniz ve Ege’de aynı senaryo yaşanıyor. Uçakların pistte kaldığı, helikopterlerin geç havalandığı, bazen de hiç gelmediği yangınlar. İnsanlar evlerinden oluyor, evler sahiplerinden. Hayat da umut da yanıyor. Bizse sadece izliyoruz. Koskoca ülkenin ormanları cayır cayır yanarken “rüzgarın etkisiyle” diye başlayan açıklamalar artık kimseyi tatmin etmiyor. Her yıl onlarca canımızı, milyonlarca ağacı, yüz binlerce hayvanı kaybediyoruz. Yangınlar artık doğal bir felaket değil, yönetsel bir ihmalin sonucu olarak karşımıza çıkıyor. Peki ya sonrası? Sessizlik. Unutkanlık. Ve bir sonraki yangına kadar uykuya dalan bir sistem. Bu ülkenin havadan müdahale filosu neden hâlâ sınırlı? Tarım ve Orman Bakanlığı neden her felakette “elden gelen yapılıyor” demekle yetiniyor? AFAD, THK, belediyeler, gönüllüler… Herkes canını dişine takıyor, ama koordinasyon yok, hazırlık yok, önlem yok. Orman yangınları artık kader değildir. Bu, alınmayan önlemlerin, zamanında müdahale edilmeyen alevlerin, hesapsızca harcanan canların hikâyesidir. Ve bu hikâyede her yıl sadece ormanlarımız değil, ciğerimiz de yanıyor!