Beşiktaş yeniden, en tanıdık limanına döndü: Sergen Yalçın. Yönetim, Solskjaer serüvenini kısa keserek ipleri bir kez daha kulübün efsane ismine teslim etti. Açıklamanın ardından camiada oluşan hava şunu gösterdi: Taraftar için bu yalnızca bir teknik direktör değişimi değil, duygusal bir geri dönüş, aidiyetin yeniden hatırlatılmasıydı. Sergen Yalçın, Beşiktaş için sıradan bir teknik adam değil. Futbolculuğunda sahada iz bıraktı, teknik direktörlüğünde şampiyonluklar getirdi. O yüzden taraftarın gözünde sonsuz bir kredisi var. Tribünlerin Yalçın’a duyduğu hayranlık bir “romantik sevda” değil; sahadaki başarıyla, kulüp kültürüyle harmanlanmış gerçek bir bağ. Bu bağın, Beşiktaş’a güç verdiği çok açık. Fakat şu noktayı unutmamak gerek: Türkiye’de hâlâ başarıyı yalnızca şampiyonlukla ölçen dar bir bakış açısı hâkim. Oysa Avrupa’daki büyük kulüplerin örnekleri ortada. Arsenal’in yıllarca Arsène Wenger’e, Liverpool’un Jürgen Klopp’a verdiği uzun vadeli güven, sadece kupaları değil, sürdürülebilir bir futbol düzenini de beraberinde getirdi. İstikrar, yalnızca transferlerle değil, bir vizyonun peşinde sabırla yürümekle mümkün oluyor. Beşiktaş da aynı yoldan gitmeli. Yalçın’ın geçmişte attığı sağlam adımlar, ikinci döneminde de kulübü ayağa kaldırabilir. Bunun yolu, günübirlik sonuçlardan ziyade uzun vadeli planlara sadık kalmaktan geçiyor. Taraftarın sevgisi ve güveni, bu istikrarlı yolculuğun en büyük sermayesi olacak. Şimdi soru şu: Yönetim ve camia, Sergen Yalçın’a duyulan bu güçlü bağlılığı yalnızca bir “duygusal geri dönüş” olarak mı görecek, yoksa Avrupa’daki örneklerde olduğu gibi uzun vadeli bir projenin başlangıcı mı sayacak? Gerçek başarı, işte bu sorunun cevabında saklı.