Klasiktir ya hani; evin direğidir baba. Ancak sıkıntılar çözülemeyecek noktaya gelince yardımı istenir. Eve yorgun argın geldiğinde üzerine gidilmez. Kız çocuklarının başını yasladığı ilk omuzdur baba. Erkek çocukların gücünü ve tavrını örnek aldığı simgedir. Annelerin yüreğine varlığıyla güven verendir. Çocukların yüzü mü asık? Baba başlarını okşayarak sorar; "sıkıntı nedir evlat?". Evde bir kahkaha mı kopar? "Anlatın da biz de gülelim" der. Harçlık verendir, sıcacık sarılandır, uykunuzda öpendir. Evladı rahatsız olmasın diye uzaktan koruyandır. Ailesine karşı bir tehlike anında kılıç dişli kaplandır. Maddi olarak sıkıntı çektiği günlerde yutkunan, derin düşüncelere dalandır. Kendi için değil ha! "Evladım harçlık isterse? Hanım erzak isterse?" tereddütü ile... Herhangi bir konu üzerine haksız olsa bile babalığın yüklediği otorite ile kendini ezdirmek istemez. Bir şekilde konuyu şakayla tatlıya bağlar. Önce evlat, sonra hanım giydirilir. Önce onların karnı doyurulur. Oğluyla, kızıyla yemeğe gittiğinde onların yemek yiyişini hayranlıkla seyredendir. Hani boğazınız düğümlenir de kelimeler boğulur içinizde bazen. Yutkunmak bile zor gelir. Bana da oldu. Bir baba eksildik bugün. İşçi-emekçi bir baba aramızdan ayrıldı bugün. 10 yıldır kiralık bir dükkanda kokoreç yapıp satan 48 yaşındaki bir baba evinin önünde astı kendini. Giderken üç kelimelik bir ricada bulundu...