Etrafımdaki her şey bir ışığın gerçeğe dokunmasıyla ortaya çıkan gizli kelimelerin şifresi gibi… İnsanlar caddelerde umarsızca koşarken, sokaklar sabah yoğunluklarından uzaklara taşınırken ben öylesine seni düşünmekteyim ki aklımdan geçenler ile yaptıklarım adeta bir savaş sahnesi olmalı sanırım. Aslında istediğim şey zamanda ilerleyip gelecekte neler olacağını kestirebilmekti. Ülkemizi korkuya teslim etmeyecek kadar keskin zekâya sahip bir sürü kadın kendi kendine sesini duyurmakta şu zamanda. Şaşırmaya veya ötekileşmeye artık zamanımız kalmadı. Herkes kendi savaşını yaşamakta. Kurallar gitgide zorlaşmakta. Özgürlük olsa bile isteyerek zorluklara göğüs germek çağımızda bir tercih oldu artık. Gelecek için yapılan planlar günlük hayatın bir parçası oldu sanki. Sevgiyle büyütülen çocuklar geçmişimizin aynası geleceğimizin umudunu temsil ediyorlar. Umut olan her günde bir yeni başlangıç vardır. Nefes almak gibi, bitmeyecek sanılan güneşli bir yaz sabahı gibi, sorumluluklarımız da her zaman bizi daha ileriye götüren bir ışık olarak sevdiklerimizle beraber yaşayacak.

Hayatın zorlaştığı düşünülse de artık yalnız kalmanın mümkün olmadığı bir hayat içerisinde yaşıyoruz. Bilgimizde saygı ve sevgi ailelerimizde fazlasıyla olduğundan düzeni eleştirmektense kendi aydınlığımızı etrafımıza saçıyoruz. Dünya biz uyusak ta durmuyor ve dönüyor; anlıyorsunuz ki evrende sadece pozitif düşündüğümüz gerçekler bize faydalı geliyorlar. Çocuklarını eğitenler bilirler ki insan her gün değişmemeli ve konuşurlarken doğal ve akıcı olmalılardır çünkü öğrendiklerimize alışmak ta zaman alır. Aynı zamanda hiç kimse başka birinin hayatına müdahale edemez ve bu da konuşmak, alışmak ve sevmek kadar doğaldır. Birbirimizi seversek asıl özgürlüğümüzü o zaman geleceğe taşırız.

Savaş sahnesi derken aklıma takılan tek soru biz bu dünyadan geçerken acaba tanık olduklarımız bir gün tarih mi olacak diye düşünmemdi o kadar…