Ülkemizde, bir iç savaş çıksa, alıştığımız çevreden, ait olduğumuz topraklardan,  yakınlarımızdan, dostlarımızdan, aslında bir anlamda yaşam alanlarımızı oluşturan tüm değerlerimizden vaz geçerek, kaçarcasına yaşadığımız evi, şehri terk etmek zorunda kalmanın ne demek olduğunu, hiç düşündünüz mü ? Ben, bu yaz İzmir de, oturduğum cefa nin önünden geçen, onlarca Suriye`liyi gördüğüm zaman, uzun uzun düşündüm…bir çoğu dileniyordu, para istiyorlardı…sonra kahvesini yudumlayan, refah sarhoşu, empati yapmaktan uzak insanların homurdanan sesleri ile irkilip, onlara kulak verdim…“İğrenç, ülkeyi Suriye`liler sardı, bunlar çok tehlikeli kesin hırsızlık da yapıyorlardır, aman çantana dikkat et…ülkede sanki az sorun vardı, herkes bolluk içindeymiş gibi bir de bunlara kapıları açtılar, huzurumuz kalmadı canım, resmen görüntü kirliliği yapıyorlar…! „ gibi daha birçok cümlenin içinde, nefretin bakışlara yansıyan halini gördüm. İnsanların bakış açısı beni öylesine etkilemiş olacak ki, kendimi bir Suriye‘ linin yerine koymak, için de bulundukları ruh halini içselleştirmek istedim.

Savaşın yaşandığı Suriye’de, bir Suriye‘li olmak nasıl bir şeydi acaba? Elbette ateş düştüğü yeri yakıyor..,onlarla aynı hislerde olmam imkansızdı ama onların hislerine yakınlaşmayı deneyebilirdim. O an‘ı yaşıyormuşçasına içine girdim. Odaklanarak, gecenin bir yarısı yatağımda yatarken bomba ve silah sesleri ile uyandığımı farz ettim. Dışarıdaki gürültünün şiddeti tüm şehirde yankılandıkça, sanki yüreğime inen tokmakların acısı, hızla bedenime yayılıyordu… ilk aklıma çocuklarım geldi. Yanım dalardı ama güvende değillerdi. Saklanarak baktığım camdan, alevler içindeki evleri, arabaları sokakta birbirini öldürmek için yarışan insanları gördüm. Tıpkı bir filmin nefes kesen aksiyon sahnesi gibi…Ailemin, yakınlarımın, dostlarımın durumu neydi…acaba herkes yaşıyor muydu…fakat hatlar kitlenmiş, telefonlar çalışmıyordu, onlara ulaşmak imkansızdı…kaygılarım arttıkça, süzülen gözyaşlarıma artık engel olamıyordum…Bir yandan da silah ve bomba seslerinin dayanılmaz şiddeti, beynimden kalbime doğru akan sıcak kaynar bir alev topuna dönüşmüştü. Korkum, sanki şahdamarımı yırtıp fırlayacak gibiydi… Nefes alışım zorlaşmaya başladı. Bütün bedenim zaman zaman buz kesiyordu… Dengem bozguna uğramış, ruhumu ve bedenimi sakinleştirmek neredeyse imkânsızdı... O an beni hangi cümle ikna edebilirdi ki…

Savaşın ortasında, ölümün bir nefes boyu yakınındaydım..!

Terlediğimi ve kalbimin ağzımda atışını fark ettiğim an, bu empati seansından hemen vaz geçtim. Empati yapmak bile beni bu kadar etkilerken, böyle devam eden günlerim ve gecelerim olsa, zihnim ve bedenim buna asla dayanamazdı diye düşündüm ve yapılabilecek ilk eylemin, başta çocuklarım ve ailem, sonrada götürebileceğim ne varsa yanıma alıp, hala şansım varsa ülkeden hemen kaçmak olurdu..diye karar verdim…!

Bu empati sonucu, savaş olan bir ülkenin vatandaşı olmaktan başka suçu olmayan bir Suriye`linin, bir başka ülkeye sığındığı için, o ülkenin insanları tarafından vebalı biri gibi görülmesi, benim insan yanımı çok incitti.

 Türkiye’ ye şu ana kadar yaklaşık 2 milyon Suriye`linin geldiği söyleniyor. Neredeyse büyük bir şehrin nüfusu ile eşdeğer sayılar bunlar. Ve gelenler sorunlarıyla geldiler. Ancak onlar asla kendi topraklarını terk etmeyi, bir başka ülkeye sorun olmayı istemediler… Onlar çocukları için, yaşamak, nefes almak için kaçmak zorunda bırakıldılar. Bu savaştan kaçanlar arasında şanslı olanlar, her şeye rağmen cebinde parası, yastık altında sakladığı altını ile kaçabilenlerdi... Onlar, İstanbul- İzmir gibi büyük şehirlerde,  otel odalarına yerleşip, savaşın bitmesini ve ülkelerine geri dönecekleri günü bekliyorlar. Şu ana kadar bir tek onlardan kimse rahatsızlık duymuyor.  Ama kolu bacağı Kopmasın diye çocuğunu kucağına alıp, tel örgüleri dağları aşarak kaçıp sığınanlara, yük- sorun- problem gözü ile bakılıyor. Türkiye`nin onca sorunu varken, Suriye`lilere

Nasıl olurda iş- aş- barınma olanağı sağlayacağı konusunda herkes kaygılanıyor. Evet bu kaygıların hepsi çok gerçekçi… Burada asıl sorumluluk hükümete düşüyor. Fakat diğer yanda birey olarak yardıma muhtaç kişiye,  elimizden ne gelirse destek olmak da insan olmanın gereği değil midir ?  Yapacak hiç bir şeyimiz yok ise, onları anlamaya çalışmak, ötekileştiren bakış açımızı değiştirmekle bile çok şey yapmış olmuyor muyuz…

 Her gün haber bültenlerinde Avrupa’ ya geçebilmek, yaşama şansı bulabilmek için, ölümü göze alan,  okyanusta bir kuş tüyü misali sandallarla teknelerle umut yolculuğuna çıkan, acıklı senaryoların kahramanlarını izliyoruz. Geçenlerde onlarla sohbet eden bir gazeteci arkadaşım içlerinde doktor, avukat, işveren gibi bir çok farklı meslek gurubundan insanların da  olduğunu söyledi…Bu durumda düşünsenize..! Statünüzün, mevkinizin, paranızın çare bulamadığı, engel olamadığınız, ülkenizde bir iç savaş yaşasanız, bir başka ülkeye sığınmak zorunda kalsanız, çocuğunuzun yaşaması için dilencilik yapmak gururunuzu ne kadar incitebilirki...Adınızın, şanınızın şöhretinizin kimsenin umurunda olmadıgı bir ülkede, sadece Türk olduğunuz için etiketlendiğiniz, kimliksiz, aidiyet duygusundan uzak bir mülteci olmak, size hem acıyan hem de kızgın bakışlarla inceleyen insanların tavırlarına her gün maruz kalmak acaba size ne hissettirirdi ? Sadece düşünmekle bile inanın korkunç bir duygu yolculuğunu deneyimleyeceksiniz. Bu duygunun bendeki tanımı, Kaybolmak, anlamsızlık, ölüm ile yaşamak arası bir boşluk hissi...

 Dilerim bir gün, savaş yanlısı, kandan beslenen zehirli zihniyetlerin hepsi, yaşadığımız dünyanın selamati için barıştan yana olmaktan başka çare olmadığını anlarlar.

Sevgiyle kalın, Mutlu kalın.

Profesyonel Koç

Derya Colaker

www.deryacolaker.com