Hepimizin bildiği gibi, Suriye de halen devam eden savaşın en büyük etkisi, Suriye halkının başta Türkiye olmak üzere, Avrupa da birçok ülkeye sığınmak zorunda olmasıdır. Almanya da da yüzbinlerce sığınmacı yaşamaktadır. Yaşadığım şehir başken Berlin`de birçok sığınma evi mülteciler için tahsis edilmiştir. Gelen mülteciler yaş aralıklarına göre bu evlere yerleştirilmiş, yeme içme barınma sağlık gibi ihtiyaçları karşılanmaktadır. Bu ihtiyaçlar karşılanırken, onları sosyal hayata kazandırmak için projeler gerçekleştirilmektedir. Bu projelerden birinde yaşanan, hepimizin insan yanını acıtan, körpe yüreklerin duygusal travmalarını size bu yazımda anlatmak istiyorum. 15-18 yaş aralığı kız erkek karışık mülteci gençlerin, ilgi gösterdikleri mesleklerin pedagoglar ve psikologlar eşliğinde tespit edilerek, iş yerlerine yapılan ziyaretlerde, gençlerin o mesleğin işleyişi hakkında bilgi edinmesine yönelik bir proje bu...Projede çalışan bir pedagog arkadaşımın proje süresince bu gençlerle yaşadığı anları gözlerim dolu dolu dinledim.:.

 Şöyle diyordu: “Biz iki arkadaş mülteci genclerin eğitimleri dışında ki zamanlarda, birlikte kahvaltılarda, öğlen ve akşam yemeklerinde, onlarla aynı masada uzun uzun sohbet ettik. Hepsinin bir hikâyesi var. Hepsi savaşın ağır izlerini sırtında getirmiş buraya, çok yalnız ve sevgiye muhtaçlar, kızlar içine kapanık, erkekler agresif... Hatta bir gün iki genç öyle bir kapıştı ki, sığınma evinin koruma görevlileri ayırmakta büyük güçlük çekti. Öfke duygusu onları olduklarından da güçlü yapmış bunu gördüm onlarda...hayata ve insanlara çok öfkeliler..

Bir gün yemek sonrası aktivite odasına geçtik ve herkes dilediği gibi burada kendine uğraş seçsin dedik. Bir kaçı müzik dinlemek için kulaklığını takıp yerleşti bir koltuğa...bir kaçı resim çizmek için masaya oturdu...Resim çizenleri merak ettim, acaba o beyaz kağıda, içsel dünyalarından yansıyan ne olacaktı...baktım ki bir kişi hariç, hepsi silah resmi çizmiş...küçük silahlar, makinalı tüfekler..çeşitleri farklı, ama hepsi istisnasız silah resmi çizmiş...Yüreğimin yandığını hissettim bir an, bunlar ergen gençlerdi..,hayalleri olmalıydı...,o hayalleri resmetmeliler diye düşündüm...ama yoktu hayalleri yoktu..onların zihninde sadece silahların soguk resmi vardı...çok üzüldüm çok...sonra bir tanesi kenarda gruptan ayrı bir yerde resim çizmeye devam ediyordu. Onun yanına yaklaştım, bütün sayfaya irili ufaklı yaprak çizmişti... sordum “bu yaprakların anlamı nedir ? “ bana anlattı: ” Biz botla Türkiye`den Yunanistan`a kaçarken, botumuz battı. Ben ve yüzme bilenler karşı kıyıya geçtik, kurtulduk. Annem babam ve kardeşim boğularak öldü... Artık yalnızdım, çaresiz ve korkuyordum. Benimle birlikte kurtulanlarla, eğer yakalanırsak bizi geri gönderirler korkusuyla ormanda on gün saklandık. Hayatta kalmak için ölmemek için yaprak yedik. Ağaçlardan topladığımız yaprakları yedik... onu hatırladım...”

 Arkadaşımın bu anlattıklarından sonra, uzun süre aramızda sessizlik oldu. Konuşamıyorduk...İnsanlığımdan utandım...aldığım nefes fazla geldi o an..! Derinden etkilendim... Eminim sizde okuyunca çok etkilendiniz, savaşa lanet ettiniz...

Ne acıdır ki bu çocuklar ve gençler..,savaşın enkazları körpe yürekler..,bu dünya ya dahil olmaya çabalarken, en ağır hikayelerin kahramanları olarak yaşayacaklar...

 HİÇ BİR SAVAŞIN KAZANANI YOKTUR...SAVAŞLAR mutlaka kazanana da kaybedene de ağır enkazlar bırakır..:Ve üstelik SAVAŞIN EN AĞIR ENKAZI; YÜREKLERDE YAŞANANDIR..!

Sevgiyle, Mutlu KalIn...
Profesyonel Koç
Derya Colaker
www.deryacolaker.com