Beklenen oldu. Benzinin litresi 50 TL sınırına dayandı, mazot ise bu eşiği çoktan aştı. Kimse şaşırmadı çünkü artık bu ülkede hiçbir zam sürpriz değil. Sürpriz olan, hâlâ "sabredin", "fedakârlık edin", "biraz daha dişinizi sıkın" cümlelerinin sarf ediliyor oluşu. Halk aylardır değil, yıllardır bu çöküşün yükünü omuzlarında taşıyor. Maaşlar, her ay bir önceki aya göre biraz daha değersizleşiyor. Bir ay önce 1.500 liraya yapılan market alışverişi, bu ay aynı fiyata yarılanıyor. Emeklisi, asgari ücretlisi, memuru; herkes zar zor yaşıyor, daha doğrusu yaşamaya çalışıyor. Temel gıda maddeleri bile artık lüks; insanlar çocuklarına süt almakta, kahvaltı sofrasına domates koymakta zorlanıyor. Bütün bunlar olurken birileri hâlâ halktan "fedakârlık" bekliyor. Soralım o zaman: Neyin fedakârlığı bu? Bu halk, 23 yıldır tüm yetkilerle donatılmış tek bir iktidar tarafından yönetilmiyor mu? Bugün gelinen noktada suçlu kim? Bu ekonomik enkazın sorumluluğu kimin omuzlarında? Yoksa hâlâ dış güçler mi, hâlâ faiz lobisi mi? Yoksa suçlusu halk mı? Muhalefet mi? Gerçek şu ki bu ülkede tasarruf yapılması gerekiyorsa, o tasarruf halkın kuru ekmeğinden, sofrasındaki zeytinden değil; saraylardan, konvoylardan, örtülü ödeneklerden başlamalı. Çünkü artık kimse inanmıyor: Ne pembe tablolar çizenlere, ne büyüme masalları anlatanlara, ne de “hep birlikte sıkalım kemerleri” diyenlere. Zira halkın kemeri artık değil sıkılmak, takılacak yer dahi bulamıyor. Halkın fedakârlık edecek bir şeyi kalmadı. Yıllardır sabretti, sustu, bekledi. Ama artık yeter. Bu çöküşün faturasını bu halka ödetmeyin artık! Yoksa 50 lirayı da geçeriz, 100 lirayı da. Ama bu sefer, geçip giderken geride ne halk kalır, ne de umut!