Biz insanların çağlar boyu yaşayıp tanık oldukları yaşanmış onlarca hayattan arta kalan sadece yarınımızı adadığımız sevdiklerimizin kulaklarında kalacak bir sevgi sözcüğü fısıltısı o kadar… Gerçek savaşlar yaşayarak geçen olaylarla dolu dünyamızda gerçek olandan geriye bizlere ruhumuzu okşayan bir masal kalacak mı acaba? Aslında gerçekler yaşanır kahramanlıklar anlatılır hep. Ben sizlere dokunamadığımız duygularımızın açık kapısını yazmakla başlamak istedim.

Bir kadının bir erkek hakkında ne düşündüğünü anlatmayacağım. Dünyadaki kalan zamanımızda acaba şanslı mıyız diye dürüst olmak şartıyla duygularımı paylaşacağım. İyi mi kötü mü sizler karar verin. Unutmayın ki dünya sadece bir pencere değil hala keşfedilememiş her kalpte farklı atan bir enerji. 

Hayatınızda her gün yeni şeyler yapıyorsunuzdur fakat en sevdiğiniz şeyleri size sunan birisi yoktur. Sizi düşünen birisiyle evlenmişsinizdir ama hayat çocuklar olmuştur. Benimse bahçemde görmediğim bir çiçek bulunmazken kapımı o beklenmedik dosta açarken karşımda gördüğüm zambak buketi beni haylice düşündürdü ve dedim ki vazoda duran bu güzel çiçekleri hak etmek için ne yapmış olmalıyım tanrım.

Sizin hiç babanız öldü mü? Kaderin bir cilvesi olsa gerek tüm bunlar. Kahramanım canım babamı kaybettikten sonra elim bir hastalıktan aynı kaderi paylaşan arkadaşım evimde çiçeklerin arkasından konuşuyordu fakat ben anlamıştım ki artık sonuna gelinmiş bir hayatın ite kaka çocuklarıydık biz. Moral vermek, dertleşmek, içini dökmek bir yana gülüyorduk eski günlerdeki gibi acınacak halimize yine o çiçeklerin ardından. Her yeni başlangıç bir vesile ile olur ama tesadüfler asla unutulmaz. Kim derdi ki çocukluk arkadaşının şimdiki sıkıntısı senin uzun zamandır rüyalarından çıkartamadığın kabusun.

Hayat aynı sevinç ve aynı üzüntü gözyaşlarını döktüğün gerçeklerle örülü. Birbirini bulmak için sevinirken kaybedeceklerin için de üzülüyorsun aynı geçen zaman içerisinde. Saatlerce konuşmak artık yersiz. Ölüm geldiği gibi yaşanıyor. Önemli olan kimseyi üzmemek. Sıkıca sarıldık ve onun üzüntüsünü kalbimden hissettim. Sanki çığlıklar kopuyor bulutlarda ve biz duymasak da olacakları göremesek de Azraili denizlerde asi dalgalara karşı gelen ölümü kabul etmeyen iki çocuk gibi çırpınıyorduk sonsuz sevgi adına.

Burada artık kadın erkek farklılığına inanamıyorum. İnsanlar doğru duygular beslerlerse ruhları için fazlasına da gerek yok aslında. Kendini yetiştirmiş insanlar arayış içinde olmazlar, hayat önlerine sunulur. Önemli olan sımsıkı sarılmak ve hayatı güzel geldiği gibi yaşamak. Çünkü ölüm gerçekten herkes için, görevlerinizi ertelemeyin ve neden bu hayatta olduğunuzu düşünün derim.

Hikayenin devamı gelecek, bu sadece zambak buketinin herkese mutluluk getirmesi beklenirken kapının aralanıp beni babamın ölümüne kadar gerileten o eski ve o güzel kokusunun bir hatıra yazısı…

Kendinize iyi bakın...