Malasef sayıları hergün artan, bir çok insanda, vermek yerine almak fiilinin gereğini yapmaya yönelik davranış modelleri gelişmiş...hayatı kolaylaştırmanın yolu „ kim işime yararsa onun yanında durmalıyım,“ felsefesine dönüşmüş…borç içinde yüzen insanlarda, „saldım çayıra mevlam kayıra „ rahatlığı pekişmiş.…eski den olduğu gibi „bende var, gel bölüşelim“ diyenler azalmış…bende var on`da yoksa uzaklaş ki para harcama felsefesi hakim olmuş…çoğu insanda „tırnağın varsa kafanı kaşı „ , “bu devirde kimseden kimseye hayır yok“ bakış açısında kabullenme oluşmuş…karşılıksız birini mutlu etme, olanı bölüşme, bunu da zevkle isteyerek yapma, halden anlama gibi değerler azalmış…

Hesabın kitabın yapıldığı yerde, bir olma/biz olma olamadığı için, insanlar gittikçe yalnızlaşmış, yazık ki yakın çevre insan ilişkileri zayıflamış…çoğu insan kendi kabuğuna çekilmiş, yüz yüze sohbetler azalmış, cep telefonlarında süren dostluklar artmış…sorunlara ortak çözüm bulmak yerine, „beni ilgilendirmez onun sorunu „ diyenler çoğalmış…yola birlikte çıkan partnerler, kendi menfaatine ters düşen ilk virajda, arabadan inmeyi tercih eder hale gelmiş…çalışmadan kolay yoldan emeksiz zengin olmanın yollarına kafa yoran insanlar artmış…bir başka insanı mutlu etmeyi, birine değerli olduğunu hissettirmeyi unutan, zul gören, kendi kabuğuna çekilmiş insanlar fazlalaşmış…

 Insanlarla konuşurken yaptığım bu tespitlerden sonra, hepsinde gördüğüm en önemli ortak özellik hepsinin mutsuz olduğu, hatta mutlu olduğunu söyleyenlerin de aslında sadece sandığını farkettim…Bütün bu tespilerimi yaparken, içimin acıdığını itiraf etmek isterim. Bir koç olarak, kişinin önce kendini sevmesi, değer vermesi gerektiğini, kendini mutlu edemeyen insanın, bir başkasına değer vermesi ve mutlu etmesinin mümkün olamayacağını her zaman  savunmuşumdur...Ancak, bunu söylerken kendine önem vermeyi, bencillikle ve bu hayatta sadece ben varım diğerlerinin canı cehenneme duygusu ile karıştırılmamasının da altını kalın bir çizgi ile çizmek isterim…

 Insan bu evrende bütünün bir parçasıdır…çekirdek aile, büyük aile, akrabalar, arkadaşlar, çevremizi oluşturan herkesle beraber yaşadığımız bu evrende, bütüne hizmet etmek bireysel sorumluluklarımız arasındadır. Her birey yaşam kalitesini arttırma yolunda, ihtiyaç duyduğu kaynağı kendi iç motivasyonu ile sağlayabilir. İnsan, iç motivasyonda sürekliliği destekleyen onu yolda tutan motive eden insan ilişkilerine, çevresinden gelecek takdire, onaylanmaya, dış motivasyona da ihtiyaç duyar…Bu ihtiyaç bile, çevremizi oluşturan insanların hayatımıza hangi oranda etkisinin olduğuna dair bir kanıttır…bu nedenle kendimizin dışındakilerle daha sağlıklı daha paylaşımcı, daha kaliteli, sevgiye dayalı ilişkiler kurmalıyız. Aile ile bağları koparmak, dış dünya ile ilişkileri menfaat ilişkisine dönüştürmek, çevreden elini ayağını kesmek, ortak paylaşım alanlarını azaltmak, mutsuzluğa ve bu dünyanın giderek yalnızlaşmasına sebep olacaktır…

Ancak herkes kendi ilişkilerini gözden geçirip empati yaparsa, daha insancıl, daha sevgi dolu, daha paylaşımcı, kendi payına düşen emeği sarfedip, bütünün hayrı için, insanlığın yaşaması için ortak değerleri koruma yolunda adımlar atarsa, insanlar arası bağlar kuvvetlenir…

 Sevgiyle kalın, Mutlu kalın.

Profesyonel Koç Derya Colaker

www.deryacolaker.com